ساعتی بعد از آنکه فرمان جنگ را صادر کردم
فرزند خردسالم پیشم آمد و بدون مقدمه پرسید:
"پدر ما چرا همش در حال جنگیدن هستیم"
هر چند خشمگین شدم از اینکه بدون هماهنگی قبلی فرزندم به داخل مقر فرماندهی هدایت شده بود.
اما بعد از مکسی کوتاه پاسخ دادم
"چون کشورمان زنده بماند"
فرزندم گفت:
کشور ما با کشتن انسانهای بی گناه سرزمین های دیگر ، زنده میماند؟
همینکه خاستم چیزی بگویم
فرزندم ادامه داد:
"زمین به دست آدمهایی مثل تو ، نابود خواهد شد"
این جمله را فریاد زد
وَ بدون خداحافظی رفت.
****
نویسند:ابوالقاسم کریمی
8 خرداد 1398
درباره این سایت